Το σχολειό
Το πρώτο κουδούνι κτύπησε, νωρίς το πρωί, για τους μαθητές. Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια θα ανοίξουν τις πόρτες τους για να υποδεχθούν τους ανθρώπους που κουβαλούν την ελπίδα και την προοπτική γι’ αυτό το δύσμοιρο τόπο.
Την επομένη δεν υπάρχει μάθημα. Σε ολόκληρη τη χώρα, δάσκαλοι, καθηγητές και πανεπιστημιακοί απεργούν. Το δικαίωμά τους είναι ιερό. Το ίδιο ιερό είναι και το δικαίωμα της μάθησης. Στη ζυγαριά μπαίνουν σοβαρά ερωτηματικά. Μήπως θα πρέπει να επανεξετάσουμε τη στάση μας απέναντι στη δια βίου μάθηση; Μήπως, τελικά, η Τρόικα, με τις διαρκείς και χωρίς πάτο μειώσεις στους μισθούς των εκπαιδευτικών (όπως και σε όλους τους κλάδους), τους εξωθεί σε απεργίες διαρκείας;
Γιατί, όσο εύκολο είναι να κλείνουμε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τόσο δύσκολο είναι να καλύψουμε το χαμένο χρόνο εκμάθησης και κυρίως έρευνας.
Διότι αν τελικά ο στόχος είναι να γίνει η Ελλάδα το κέντρο ευρέσεως εργασίας της Ευρώπης, αφού θα διαθέτει ανειδίκευτους εργάτες και ημιμαθείς σπουδαστές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και, ταυτόχρονα, την ετικέτα του βοηθητικού, τότε η αποστολή τους και μέσα από τις απεργίες, γίνεται πιο προσιτή.
Είμαι βέβαιος ότι δάσκαλοι και καθηγητές έχουν αντιληφθεί αυτό τον κίνδυνο. Σε μια κοινωνία που ρημάζει και αρχίζει σιγά – σιγά να χάνει τα ηθικά της ερείσματα, ασχολούμενη αποκλειστικά με την επιβίωση, αν οι γενιές που έρχονται περάσουν τα «μπλακ άουτ» της εκπαίδευσης, το «αποτέλεσμα» δε θα αρέσει σε κανέναν.
Διαβάζοντας προσεκτικά κάποιος αυτές τις γραμμές, θα διακρίνει μόνο μια αγωνία για τις εξελίξεις. Είμαστε υπέρ της απεργίας δασκάλων και καθηγητών, διότι όποιος δεν έχει πουλήσει ένα χωράφι ή ένα σπίτι για να δει το παιδί του στην Πανεπιστημιακή Κοινότητα, δεν έχει έρθει αντιμέτωπος με τον πόνο.
Και όσοι κατάφεραν τελικά να μπουν στο πανεπιστήμιο και να φύγουν με ένα χαρτί που τους επιτρέπει να δώσουν τα φώτα τους στο μέλλον, γνωρίζουν ότι η ανταμοιβή τους δεν περιορίζεται αποκλειστικά στα χρήματα.
Είναι κάτι περισσότερο αυτό που δένει γονείς, μαθητές και καθηγητές. Είναι η ψυχή μας, το φιλότιμο και το μεράκι που διαθέτει ο καθένας για τη δουλειά του και επειδή οι δάσκαλοι του έθνους εξ ορισμού φυλάνε τις Θερμοπύλες, ας μην επιτρέψουν σε καμία Τρόικα να τις διαβούν. Και όλοι εμείς να τους συμπαρασταθούμε, με την ελπίδα ότι μια μέρα θα τους κερδίσουμε.
Την επομένη δεν υπάρχει μάθημα. Σε ολόκληρη τη χώρα, δάσκαλοι, καθηγητές και πανεπιστημιακοί απεργούν. Το δικαίωμά τους είναι ιερό. Το ίδιο ιερό είναι και το δικαίωμα της μάθησης. Στη ζυγαριά μπαίνουν σοβαρά ερωτηματικά. Μήπως θα πρέπει να επανεξετάσουμε τη στάση μας απέναντι στη δια βίου μάθηση; Μήπως, τελικά, η Τρόικα, με τις διαρκείς και χωρίς πάτο μειώσεις στους μισθούς των εκπαιδευτικών (όπως και σε όλους τους κλάδους), τους εξωθεί σε απεργίες διαρκείας;
Γιατί, όσο εύκολο είναι να κλείνουμε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τόσο δύσκολο είναι να καλύψουμε το χαμένο χρόνο εκμάθησης και κυρίως έρευνας.
Διότι αν τελικά ο στόχος είναι να γίνει η Ελλάδα το κέντρο ευρέσεως εργασίας της Ευρώπης, αφού θα διαθέτει ανειδίκευτους εργάτες και ημιμαθείς σπουδαστές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και, ταυτόχρονα, την ετικέτα του βοηθητικού, τότε η αποστολή τους και μέσα από τις απεργίες, γίνεται πιο προσιτή.
Είμαι βέβαιος ότι δάσκαλοι και καθηγητές έχουν αντιληφθεί αυτό τον κίνδυνο. Σε μια κοινωνία που ρημάζει και αρχίζει σιγά – σιγά να χάνει τα ηθικά της ερείσματα, ασχολούμενη αποκλειστικά με την επιβίωση, αν οι γενιές που έρχονται περάσουν τα «μπλακ άουτ» της εκπαίδευσης, το «αποτέλεσμα» δε θα αρέσει σε κανέναν.
Διαβάζοντας προσεκτικά κάποιος αυτές τις γραμμές, θα διακρίνει μόνο μια αγωνία για τις εξελίξεις. Είμαστε υπέρ της απεργίας δασκάλων και καθηγητών, διότι όποιος δεν έχει πουλήσει ένα χωράφι ή ένα σπίτι για να δει το παιδί του στην Πανεπιστημιακή Κοινότητα, δεν έχει έρθει αντιμέτωπος με τον πόνο.
Και όσοι κατάφεραν τελικά να μπουν στο πανεπιστήμιο και να φύγουν με ένα χαρτί που τους επιτρέπει να δώσουν τα φώτα τους στο μέλλον, γνωρίζουν ότι η ανταμοιβή τους δεν περιορίζεται αποκλειστικά στα χρήματα.
Είναι κάτι περισσότερο αυτό που δένει γονείς, μαθητές και καθηγητές. Είναι η ψυχή μας, το φιλότιμο και το μεράκι που διαθέτει ο καθένας για τη δουλειά του και επειδή οι δάσκαλοι του έθνους εξ ορισμού φυλάνε τις Θερμοπύλες, ας μην επιτρέψουν σε καμία Τρόικα να τις διαβούν. Και όλοι εμείς να τους συμπαρασταθούμε, με την ελπίδα ότι μια μέρα θα τους κερδίσουμε.
Αλέξανδρος Θεοφιλόπουλος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου