Η βασανισμένη νεολαία θα δώσει τη λύση
Περίοδος αναζήτησης φοιτητικού σπιτιού για πολλούς. Με μία αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν: Άγχος, χρήματα σε ιδιαίτερα μαθήματα για μία καλή προετοιμασία, προσήλωση στο στόχο, ξενύχτι… Και ήρθε η επιβράβευση. Πολλά ζακυνθινόπουλα πέτυχαν και εισήχθησαν στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Όμως δυο λέξεις τριγυρνούν στο μυαλό των γονιών τους κοιτάζοντάς τα, πρόωρη ωρίμανση. Στην τρυφερή ηλικία των 17-18 κατάλαβαν τι σημαίνει κρίση, διαφθορά, υποδούλωση, χρέος και κατ’ επέκταση μείωση μισθών, συντάξεων, οικογενειακού προϋπολογισμού, ιεράρχηση αναγκών κτλ. Και αυτό διότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, η μικρομεσαία τάξη (που τείνει να εξαφανιστεί) μπορούσε να συντηρηθεί και τα παιδιά που ανήκαν σε αυτή την τάξη, έστω και λίγο βασίζονταν στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Δεν ήταν μόνα τους απέναντι στο χάος.
Λένε πως τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα και πως δεν τα ξεχνάς ποτέ. Ισχύει! Αλλά το ζητούμενο είναι οι νέοι φοιτητές να βρουν το κουράγιο και όσο δύσκολα και αν περάσουν, να καταφέρουν να ζήσουν μοναδικές εμπειρίες και τελικά να μείνουν ωραίες αναμνήσεις, ακόμα και αν είναι «φτωχικές». Όσο για τα παιδιά της Ζακύνθου που πέρασαν σε άλλη πόλη, μπορεί να περάσουν δύσκολες στιγμές, μπορεί οι γονείς τους κάποια στιγμή να δυσκολευτούν να πληρώσουν το νοίκι, τους υπόλοιπους πάγιους λογαριασμούς ή ακόμα μπορεί και τα ίδια να δουλέψουν για να καλύψουν κάποιες ανάγκες. Επίσης, είναι δεδομένο πως οι περισσότεροι πρωτοετείς θα ψάξουν τις οικονομικότερες λύσεις για όλα, για σπίτι, για έπιπλα, για ρούχα για τα πάντα και να μην μείνουν πιστοί στο μοντέλο ζωής που μέχρι πριν από λίγο καιρό ακολουθούσαν. Όμως δεν πειράζει! Το μεγαλύτερο στοίχημα και αυτό που θα μείνει είναι η απόκτηση γνώσεων και οι φιλίες μιας ζωής που διαφέρουν από αυτές που αναπτύσσονται στις μικρές κοινωνίες.
Η απόκτηση γνώσεων και εμπειριών έχουν μεγαλύτερη σημασία από το πτυχίο, γιατί πολύ απλά σήμερα το πτυχίο στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται. Δεν εξασφαλίζει ούτε καν τα προς το ζην. Τετριμμένο, αλλά είναι η αλήθεια και η αλήθεια πονά καθημερινά, όταν οι νέοι έρχονται αντιμέτωποι με την ανεργία, όταν δεν μπορούν να στηριχθούν σε άλλες «πλάτες», όταν μπαίνει το φθινόπωρο και δεν σκέφτονται τα πρωτοβρόχια, αλλά τα χρήματα για πετρέλαιο. Μέχρι οι σημερινοί πρωτοετείς φοιτητές να φτάσουν σε αυτά τα εμπόδια, έχουν να υπερπηδήσουν άλλα μικρότερα. Γι’ αυτό, επειδή η ζωή κάνει κύκλους και οι δυσκολίες είναι αμέτρητες, χρειάζεται αισιοδοξία και ελπίδα. Και η ελπίδα βρίσκεται στα μάτια αυτών των παιδιών που σε λίγες μέρες θα γίνουν ενεργά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Λένε πως τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα και πως δεν τα ξεχνάς ποτέ. Ισχύει! Αλλά το ζητούμενο είναι οι νέοι φοιτητές να βρουν το κουράγιο και όσο δύσκολα και αν περάσουν, να καταφέρουν να ζήσουν μοναδικές εμπειρίες και τελικά να μείνουν ωραίες αναμνήσεις, ακόμα και αν είναι «φτωχικές». Όσο για τα παιδιά της Ζακύνθου που πέρασαν σε άλλη πόλη, μπορεί να περάσουν δύσκολες στιγμές, μπορεί οι γονείς τους κάποια στιγμή να δυσκολευτούν να πληρώσουν το νοίκι, τους υπόλοιπους πάγιους λογαριασμούς ή ακόμα μπορεί και τα ίδια να δουλέψουν για να καλύψουν κάποιες ανάγκες. Επίσης, είναι δεδομένο πως οι περισσότεροι πρωτοετείς θα ψάξουν τις οικονομικότερες λύσεις για όλα, για σπίτι, για έπιπλα, για ρούχα για τα πάντα και να μην μείνουν πιστοί στο μοντέλο ζωής που μέχρι πριν από λίγο καιρό ακολουθούσαν. Όμως δεν πειράζει! Το μεγαλύτερο στοίχημα και αυτό που θα μείνει είναι η απόκτηση γνώσεων και οι φιλίες μιας ζωής που διαφέρουν από αυτές που αναπτύσσονται στις μικρές κοινωνίες.
Η απόκτηση γνώσεων και εμπειριών έχουν μεγαλύτερη σημασία από το πτυχίο, γιατί πολύ απλά σήμερα το πτυχίο στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται. Δεν εξασφαλίζει ούτε καν τα προς το ζην. Τετριμμένο, αλλά είναι η αλήθεια και η αλήθεια πονά καθημερινά, όταν οι νέοι έρχονται αντιμέτωποι με την ανεργία, όταν δεν μπορούν να στηριχθούν σε άλλες «πλάτες», όταν μπαίνει το φθινόπωρο και δεν σκέφτονται τα πρωτοβρόχια, αλλά τα χρήματα για πετρέλαιο. Μέχρι οι σημερινοί πρωτοετείς φοιτητές να φτάσουν σε αυτά τα εμπόδια, έχουν να υπερπηδήσουν άλλα μικρότερα. Γι’ αυτό, επειδή η ζωή κάνει κύκλους και οι δυσκολίες είναι αμέτρητες, χρειάζεται αισιοδοξία και ελπίδα. Και η ελπίδα βρίσκεται στα μάτια αυτών των παιδιών που σε λίγες μέρες θα γίνουν ενεργά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Γεωργία Καλαμαρά
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου